De kans is groot dat je vandaag op zijn minst al één keer in een spiegel hebt gekeken.

Toen je je stond te scheren of je haar stond te kammen of toen je aan het make-uppen was.

Maar wat je je niet realiseert als je in de spiegel kijkt, is dat het gezicht dat je daarin aankijkt niet het gezicht is dat alle anderen van je zien.

Jijzelf bent hoogstwaarschijnlijk de enige persoon op aarde van wie je het ware gezicht nooit in werkelijkheid hebt gezien.

Ook al heb je tig keer in een spiegel gekeken.

Elke keer dat je jezelf ziet in een gewone spiegel, zie je namelijk een vervormd beeld van jezelf; een vervormde blik en vervormde gelaatsuitdrukkingen.

Je ware gezicht wordt in zo’n gewone spiegel namelijk echt gespiegeld.

Daar komt nog eens bij dat als je zelf in een spiegel kijkt, je gelaat in een split second stopt met zich op een natuurlijke manier te gedragen; je emoties, je gelaatsuitdrukkingen worden sterk gereduceerd.

Sinds je vroege jeugd gebeurt dat al en dat heeft zijn consequenties.

Het vervormde spiegelbeeld van jezelf creëert namelijk een vervormd zelfbeeld, waardoor je je eigen ware gezicht, het ware beeld van jezelf niet ziet; denk daarbij bijvoorbeeld aan de sprankeling in je ogen en je ware gezichtsuitdrukking.

Wat je ziet in jouw spiegelbeeld is een geconstrueerd zelf en kijk je in een spiegel, dan ben je geneigd om te zoeken naar bevestiging van dat beeld.

Ben ik inderdaad zo dik als ik denk dat ik ben? Zie ik er inderdaad zo moe en futloos uit? Begin ik inderdaad steeds meer rimpels te krijgen en wordt mijn haar meer en meer grijs?

Wil je het beeld zien dat anderen van je zien, dan kan een true mirror uitkomst bieden.

De true mirror werd uitgevonden door John en Catherine Walters, een koppel in New York.

Zij ontdekten dat als je twee spiegels tegen elkaar zet onder de juiste hoek en de naad wegneemt, de beelden elkaar weerkaatsen.

Wat je ziet als je kijkt in een true mirror is precies wat anderen zien als ze naar je kijken.

Kijk je in een true mirror, dan is het eerste wat je waarschijnlijk opvalt, dat je hoofd niet rechtstaat. Blijkbaar neigt bij de meesten het hoofd iets naar één kant.

Dus als je naar een true mirror loopt, dan probeer je eerst je hoofd te corrigeren, wat je dan precies de verkeerde kant op doet.

Het lijkt me heel desoriënterend.

Waar je als je in een gewone spiegel kijkt, geneigd bent om te zoeken naar bevestiging van het beeld dat je van jezelf geconstrueerd hebt, schijn je als je in een true mirror kijkt heel anders te kijken naar jezelf.

Je kijkt dan veel onbevangener, op zoek naar jezelf en het beeld van jezelf dat zich aan je openbaart.

Een van de doelen in mijn coachtrajecten is om jouw blik op jezelf te verruimen. Niet met een true mirror, maar met mijn methodiek.

Want veel mensen hebben een vervormd beeld van zichzelf geconstrueerd. Over het algemeen ook een minder sprankelend beeld dan de realiteit.

Dat komt in een begeleidingstraject al gauw naar voren als we bijvoorbeeld je kwaliteiten inventariseren.

Voor mij is het steeds weer frappant om te ervaren hoe weinig kwaliteiten iemand in eerste instantie van zichzelf ziet.

En hoe makkelijk die kwaliteiten van een coachklant dan voor mij, als een ander, voor het oprapen liggen.

Als je onbevangen durft te kijken naar jezelf, met de ogen van een ander, op zoek naar jezelf en het beeld van jezelf dat zich aan je openbaart, ga je gaande een traject steeds meer facetten van jezelf zien.

Met het resultaat dat je je overtuigd en overtuigend kunt presenteren met jouw kwaliteiten, de waarde die jij levert en het werk dat je het allerliefste doet.

Bel (06-54762865/ of e-mail ([email protected]) me gerust en leg je vragen aan me voor.

Waar je de tijd vindt om iets toe te voegen aan je kwaliteit van leven  

Tijd tekortkomen, misschien herken je dat. Ikzelf had er van tijd tot tijd last van. Met als gevolg dat ik ‘te druk was in mijn hoofd’.  

Vroeger werd weleens tegen mij gezegd: ‘als je geen tijd hebt, dan moet je maar tijd maken’. Maar zo werkt dat niet. De kwantiteit van tijd kun je niet vergroten. Wel de kwaliteit.  

Al jaren nu, start ik mijn dag met een wandeling. Nog voor mijn ontbijt. Meestal zo rond half acht. Soms nog wat vroeger, als de vogels me met hun gekwetter eerder gewekt hebben dan mijn wekker.   

Ik loop de straat uit, het Bongerds pad in en zit gelijk in het groen. Het is voor mij iedere keer weer genieten met al mijn zintuigen. Het inademen van de frisse ochtendlucht, het zien van de beweging van het water in de Berkel, de geluiden van de eenden, de ganzen en de vogels en andere dieren in het vogelpark.  

Ik ontmoet een enkeling die zijn hond uitlaat op de vroege morgen. En op mijn terugweg de tegemoetkomende docenten en leerlingen van het Bongerdsschooltje en van het Stedelijk. Kennelijk pas ik zo langzamerhand in hun beeld, want wederzijds wordt er vriendelijk gegroet.   

Ondanks dat ik elke dag dezelfde route loop, zie ik elke dag weer iets anders en hoor ik elke dag weer andere geluiden. Als ik er maar voor opensta. 

Mijn ochtendwandeling voegt echt iets toe aan mijn kwaliteit van leven. Het is voor mij een waardevol begin van mijn dag.  

Totaal anders dan hoe ik jaren terug mijn dag begon. Nog voordat ik naar de badkamer ging, zette ik mijn computer aan. Om te zien wat er in mijn inbox was binnengekomen.  

Nu ga ik na mijn wandeling in alle rust ontbijten. Mijn telefoon blijft op mijn werkplek. Zo rond negenen start ik mijn computer op. Van negen tot tien ‘tune ik in’ op mijn dag en vanaf tien uur heb ik mijn afspraken.  

Hoe is dat voor jou?  

Heb jij het gevoel dat je met regelmaat tijd tekort komt? En vraag je je af waar je de tijd vindt om iets toe te voegen aan je kwaliteit van leven?  

Helaas zitten er in een week maar 168 uur en daarmee moet je het doen. Bovendien is het ook nog eens zo, dat je van die 168 uur gemiddeld zo’n 90 uur kwijt bent aan wat men noemt persoonlijk onderhoud. Denk daarbij aan slapen, aan- en uitkleden, persoonlijke verzorging, eten, drinken, opruimen, administratie.  

Je houdt dan dus nog maar 78 uur over om ‘vrij’ te besteden. En van die 78 uur is het dan ook nog maar heel persoonlijk wat jij als ‘vrij’ ervaart. Bijvoorbeeld je werk.  

Het is dan ook goed om je af te vragen wat zodanig belangrijk voor je is, dat je daar tijd voor vrij wilt maken. Waar word je echt blij van? Wat geeft jou energie? Wat is waardevol voor jou?  

Richt je tijd kwalitatief in. Wees daarbij trouw aan je waarden. Stop met waar je niet gelukkig van wordt. En stop met nadenken en idealiseren. Kom in beweging, zet stappen.  

Vind je het moeilijk om ‘de vinger erachter te krijgen’ waaraan het schort in je huidige werk?  

Of misschien breder: hoe je werk zich verhoudt tot wat naast je werk belangrijk voor je is? 

Neem gerust contact met me op en maak een afspraak voor een oriënterend gesprek. Dat kan met deze link.

Psychologische theorieën, die dagelijks gedrag van mensen in allerlei situaties verklaren, daar ben ik erg in geïnteresseerd.

En ik deel die theorieën graag met jou en mijn coachklanten, omdat ze vaak heel verhelderend zijn.

Een voorbeeld daarvan is de psychologie van de ikken.

Dat is de psychologie die ervan uitgaat dat je persoonlijkheid opgesplitst is in delen; subpersonen, kanten van jezelf, stemmen, ikken of energieën.

Bij subpersonen en stemmen moet je dan overigens niet denken aan psychische stoornissen.

Dat we allemaal meerdere ikken in ons hebben, is een normaal en gezond verschijnsel.

Het is een gegeven van onze persoonlijkheid.

Zoals ook beschreven in het werk van Assagioli, kun je je persoonlijkheid vergelijken met een bus vol ikken.

De verschillende ikken zijn jouw passagiers en als het goed is, dan zit jij als chauffeur aan het stuur.

Jouw ikken hebben uiteenlopende ideeën over hoe de bus bestuurd moet worden en laten dat ieder op zijn tijd, ook horen.

Helaas duwen ze jou als chauffeur ook geregeld opzij en nemen zelf het stuur in handen.

In een gesprek met een van mijn coachklanten kwam de psychologie van de ikken ter sprake.

Graag wil hij zijn gevoelskant en zijn intuïtie meer inzetten in zijn werk.

In plaats van zijn rationele kant, die nu geregeld de boventoon voert.

Volgens de psychologie van de ikken ontwikkel je jouw subpersonen om te overleven en dat begint al vroeg.

Die subpersonen worden gevormd op basis van normen en waarden in je gezinssysteem, de plek waar je woont, je religie, cultuur en wat je in je leven meemaakt.

Ik las daar mooie voorbeelden van in een lunchinterview met Fokke Obbema in NRC.

Hij vertelt onder andere over zijn hartstilstand in 2017.

In het interview geeft hij aan, hoe de omgeving waarin hij opgroeide zijn invloed had op de ontwikkeling van zijn subpersonen.

Zo was hij voor zijn hartstilstand naar zijn zeggen strak afgesteld en altijd gericht geweest op presteren.

In termen van de psychologie van de ikken was het zijn pusher die hem hard deed werken.

„Als kind was het de manier om liefde van mijn ouders te krijgen.”

Zijn moeder was docent Nederlands op een gymnasium en zijn vader was specialist in Middeleeuwse handschriften en hoogleraar.

Zijn vader wilde dat zijn zoon ook de wetenschap in ging en had de route voor hem uitgestippeld.

Maar Fokke Obbema maakte zijn eigen keuze.

In 1991 begon hij bij de Volkskrant en in 2002 werd hij correspondent in Frankrijk.

Zijn gedroomde baan, maar wel hard werken om, zoals hij zegt, zijn bestaan daar te rechtvaardigen.

Wellicht speelde zijn innerlijke criticus daarbij een grote rol.

Bij zijn terugkeer, in 2007, met vrouw en dochter en een tweede dochter op komst, had hij bedacht dat hij over zingeving wilde schrijven.

Hij naar Pieter Broertjes, de hoofdredacteur.

„Die zei: ontzettend leuk idee, maar we hebben een chef economie nodig. Dus brave soldaat die ik ben, is het dat geworden.” (Brave soldaat als subpersoon)

Een jaar later brak de kredietcrisis uit, weer hard werken.

In 2010 solliciteerde hij naar de baan van Pieter Broertjes, maar die kreeg hij niet.

Hij kreeg een regeling waardoor hij een boek over China en Europa kon schrijven.

En de zin van het leven?

„Die was voor mij alle bordjes in de lucht houden. Je zit in de fase met jonge kinderen, je vrijheidsgraden zijn klein en je probeert controle over je leven te houden.

En in die controle was ik nogal afstandelijk.” (De controleur, als subpersoon)

Met het afstandelijke bedoelde hij, dat hij niet het diepere contact met de mensen om zich heen zocht en er vaak niet echt voor hen was.

Hij was altijd half of helemaal met zijn hoofd bij zijn werk.

„Geen zwakte laten zien, weinig emotie. Ik praatte er wel over, maar bij wijze van spreken achter een scherm.”

En had hij een hartstilstand nodig om dat te veranderen?

„Veranderingen zijn altijd gradueel. Het is niet zo dat ik nu de hele tijd met een neergeklapt scherm door de wereld loop en overal voor opensta.

Maar in mijn beleving is er wel een verschil, ja.

Ik durf kwetsbaarder te zijn, ook tegenover mijn vrienden. Het hoeft niet alleen maar over successen te gaan, of over de vakantie in Toscane en hoe lekker de witte wijn was.

De pijnlijke dingen mogen benoemd worden.”

En die openhartigheid over de stress en onzekerheid na zijn redding heeft hem veel opgeleverd.

Bijvoorbeeld betere gesprekken met zijn vrienden.

Zelf noemt hij het „meer vrouwelijke” gesprekken.

Wacht niet af tot je onderuitgaat, omdat je niet meer aan het stuur zit.

Of ongelukkig bent met de subpersonen die in je leven de boventoon voeren.

Laat je inspireren door Ik (k)en mijn ikken.

En laat het me horen als je het gesprek aan wilt gaan over en met jouw ikken.

‘Waarom werk je?’ Of als je nu niet werkt, maar wel graag aan het werk wilt: ‘waarom wil je werken?’

Het is een vraag die in elk loopbaanbegeleidingstraject bij MEER WAARDE IN WERK naar voren komt. Soms iets anders geformuleerd. Bijvoorbeeld: ‘Wat betekent werk voor jou?’.

Het antwoord op die vraag is heel persoonlijk en je antwoord op die vraag kan ook veranderen gaande je levensloop. In die zin dat je afhankelijk van de levensfase waarin je zit, andere prioriteiten stelt en anders gaat kijken naar werk. Zo sprak ik laatst een zestigjarige. Werk hoeft voor hem niet iets groots te zijn. Hij ziet werk vooral als een bron van inkomsten en iets van zichzelf waarin hij zijn kwaliteiten in kan zetten, iets kan leren en zichzelf kan ontwikkelen.

Over ‘Waarom werk je eigenlijk?’ las ik laatst een artikel in mt/sprout. Volgens onderzoek van de Amerikaanse organisatiepsycholoog Amy Wrzesniewski is er verschil tussen het hebben van een baan, een carrière of roeping.

Mensen die hun werk als baan zien, werken vooral om geld (salaris) te krijgen en daarmee brood op de plank. ‘Dat betreft in Nederland 35 procent’, volgens Heidi Jansen. Zij schreef het boek ‘Werk en zingeving, van succes naar betekenis’.

‘Mensen die hun werk zien als carrière werken voor status, ergens bij horen, erkenning en persoonlijke ontwikkeling. Dat betreft 31 procent. Tot slot is er nog 23 procent die werk als roeping ziet en verschil wil maken, en 11 procent weet het gewoonweg niet’.

Als ik kijk naar de antwoorden van mijn klanten en naar mijn eigen antwoord op de vraag ‘Waarom werk jij?’, dan zijn die antwoorden vaak genuanceerder dan louter ‘brood op de plank’, ‘een carrière’ of ‘een roeping’. Vaak is het ook een combinatie van bronnen van betekenis, maar wel met accentverschillen.

Als ik mijn werkmissie, zoals omschreven in mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ erop nalees, is die nog steeds van toepassing. Zij het met andere accenten dan eind 2020, de publicatie van mijn boek.

“Mijn werk houdt mij scherp en door mijn werk ervaar ik dat ik midden in de maatschappij sta. Mijn werk biedt kansen om me verder te ontwikkelen en mijn talenten te ontplooien. Door mijn werk kan ik mijn persoonlijke boodschap uitdragen en een maatschappelijke bijdrage leveren. Dit doe ik door mensen te inspireren tot ontwikkeling en hen daarin te ondersteunen. Door het beste en het unieke in hen naar boven te halen en hen zo toe te rusten dat ze hun ambities daadwerkelijk kunnen realiseren, in hun werk en privé. Door mijn werk lever ik ook een bijdrage aan ons gezinsinkomen en voel ik me financieel onafhankelijk.”

Mijn werkmissie beschrijft wat voor mij belangrijk is in werk, waar ik warm voor loop en wat ik nastreef. Daardoor fungeert de werkmissie ook als een soort meetlat aan de hand waarvan ik keuzes maak en op basis waarvan ik concrete doelen stel. Want mijn werkmissie staat niet los van mijn ‘missie’ voor andere levensterreinen die belangrijk voor me zijn. Werk is voor mij een betekenisvol deel van mijn leven, maar niet ‘mijn leven’. Daarvoor zijn er te veel andere zaken die ook waardevol voor me zijn.

Ik leef niet om te werken. Ik werk niet om te leven. Werk is deel van mijn leven.

Graag geef ik je een paar vragen ter overweging:

• Waarom werk jij?
• Of als je nu niet werkt: waarom zou je willen werken?

En aanvullend:

• Als je werkt: waarom doe je wat je doet qua werk?
• Als je nu niet werkt: wat voor werk zou je graag willen doen?

Moet je vooralsnog het antwoord op bovengenoemde vragen schuldig blijven? Zou je voor jezelf wel graag jouw antwoord willen weten, maar kom je er vooralsnog niet uit?

Neem gerust contact met me op. Ik help je graag op weg.