‘Ze’ is Jolande Withuis, geboren en alweer heel wat jaren woonachtig in Zutphen.
Toevallig is Zutphen al ruim vijfentwintig jaar ook mijn woonplaats. En in zo’n klein stadje kom je medeburgers nogal eens tegen.
Vorig jaar kwam van Jolande Withuis weer een boek uit, getiteld Raadselvader.
Zo’n titel nodigt mij uit. Op de een of andere manier wordt mijn nieuwsgierigheid dan gewekt.
Ik lees graag biografieën en autobiografische verhalen. Zeker als het verhaal gaat over iemand die ik ken.
Raadselvader heb ik in een ruk uitgelezen.
Ook door de nodige herkenningspunten in het boek.
Niet omdat ik ook een raadselvader heb gehad. Wel omdat ik verschillende locaties herken, die ze beschrijft in haar boek.
En ik het leuk vind om de verhalen daaromheen te lezen.
Door het andere tijdsbestek wordt ons stadje dan weer in een ander daglicht geplaatst.
De CPN, de Communistische Partij van Nederland; zegt die jou nog wat?
© foto: arindambanerjee / Shutterstock.com
Withuis’ vader was journalist bij De waarheid, het dagblad van de CPN.
Over haar vader zegt Jolande:
“Mythes, mist, mysterie – mijn vader was er een meester in.
Zijn dood, in 2009, trof mij harder dan ik had verwacht. Met verbazing zag ik de tientallen condoleancebrieven binnenstromen, waaruit bleek dat mijn vader voor veel mensen belangrijk was geweest.”
Ze realiseerde zich dat ze haar vader eigenlijk nauwelijks had gekend. Dat hij zich niet had láten kennen.
En zo begon ze haar speurtocht naar hem en naar hun gedeelde verleden.
De resultaten van die speurtocht lees je in Raadselvader.
Jolande Withuis kwam ik weer tegen in het boek De zin van het leven, geschreven door Fokke Obbema.
Misschien herinner je je Fokke Obbema nog van een van mijn vorige e-mails, geïnspireerd op een lunchinterview met hem voor NRC.
Als journalist bij de Volkskrant schreef hij een artikel over de hartstilstand die hij had gehad.
Dat artikel maakte veel los bij de lezers.
Die ervaring riep bij Obbema zelf grote levensvragen op, wat resulteerde in een veertigtal gesprekken met uiteenlopende gesprekspartners.
Bij die gesprekken was steeds de leidende vraag ‘Wat is de zin van ons leven?’.
Jolande Withuis was een van de geïnterviewden.
Door het lezen van Raadselvader werd ik nieuwsgierig naar haar antwoord op de vraag ‘Wat is de zin van ons leven?’
‘De strijd’, dat antwoord kreeg ze van huis uit mee als de zin van het leven.
En welke strijd? Zo vraag je je misschien af.
Dat was de strijd tegen het kapitalisme en voor een socialistische samenleving.
Met de paplepel was haar dat ingegoten.
Ze leerde dat ze maar een klein radertje was in een historisch proces.
Ze kreeg niet mee, dat je zelf iets over je leven te zeggen hebt. Dat jouw leven van jou is.
Als negentienjarige werd ze CPN-lid.
Een paar jaar later viel ze geleidelijk aan van het communistische geloof af.
Voor haar voelde dat als een verrijking, een bevrijding.
Vanaf dat moment mocht ze genieten van kunst en muziek en had het leven geen vastgesteld doel meer.
Haar levensles?
“Probeer het goed te hebben met jezelf. Als je vriendelijk over jezelf kunt denken, ben je aardiger voor anderen.”
Haar antwoord op de vraag ‘Wat is de zin van ons leven?’
“Geen. Wij zijn een van de miljoenen organismen op aarde die leven en sterven. We zijn er gewoon.”
En ze zegt:
“Als er iets de zin van het leven is, is het wel: je eigen talenten vinden, je eigen wensen, het vak waar je je talenten in kunt ontplooien.”
In dat opzicht voelt Jolande Withuis zich heel tevreden.
“Wanneer het in mijn leven lekker loopt, komt de vraag naar de zin niet op. Ben ik aan het onderzoeken dan voel ik me gelukkig. Schrijven is de zin van mijn leven.”
Hoe is dat voor jou?
Heb jij je eigen talenten gevonden, je wensen en het vak waar je je talenten in kunt ontplooien?
Zo nee, neem gerust contact met me op.
Graag help ik je om jouw talenten en jouw wensen boven water en scherp te krijgen.
En de koppeling te maken naar hoe jij je wensen kunt realiseren en waar je jouw talenten verder kunt ontplooien.
