Ik ben niet zo goed in online shoppen. Tenminste, als het producten betreft die ik niet eerder in handen heb gehad.

Boeken daargelaten, want die bestel ik zo ongeveer blindelings. Zeker als een titel me aanbevolen is of als ik er lovende recensies over gelezen heb.

Maar bijvoorbeeld kleding is voor mij heel andere stuff. Ik wil graag zien en voelen hoe iets eruitziet om te beoordelen of het is wat ik hebben wil. En hoe de kledingstukken met mij matchen.

Aan een beschrijving of een foto heb ik dan meestal niet voldoende. En ook al word ik door mijn man gestimuleerd om online te bestellen, wetend dat ik het terug kan sturen als het niet bevalt, dan nog voel ik aarzeling.

 

Van 1 op de 3 nieuwe medewerkers spijt

 

Zoals ik moeite heb met online shoppen, zo blijkt dat het voor werkgevers lang niet altijd gemakkelijk is om de juiste nieuwe medewerkers aan te nemen.

Ik begrijp dat heel goed. Want over het algemeen heb je als werkgever of als selecteur maar beperkte informatie over kandidaten. En op basis van die beperkte informatie moet je keuzes maken.

En die keuze kan anders uitpakken dan je had gedacht.

 

“Van 1 op de 3 nieuwe medewerkers hebben we spijt”.

Als je als werkgever binnen een jaar zegt dat je iemand niet opnieuw zou aannemen, dan is er volgens mij iets goed mis. In de wereld van recruitment heeft men het dan terecht over een mis-hire of bad-hire.

Zeker als je de kosten die daarmee gemoeid zijn, in aanmerking neemt.

Kennelijk kunnen alle technieken die men inzet om het selectieproces te verbeteren, zoals assessments en Artificial Intelligence daar nog weinig verandering in brengen.

 

Niet alleen door de wervende partij worden verkeerde inschattingen gemaakt. Ook de kandidaat zelf, de nieuwe medewerker kan bij de start in de nieuwe baan een verkeerd beeld hebben van de organisatie en de functie.

Vaak door onvoldoende informatie; informatie over zichzelf, over de functie en de organisatiecultuur.

Deels is die informatie objectief, feitelijk te omschrijven. Deels is het ook een kwestie van gevoel. Je moet het ervaren om echt de inschatting te kunnen maken of een functie en een organisatie bij jou passen.

Daarom is het ook belangrijk om voorafgaande aan een selectiegesprek met een potentiële nieuwe werkgever goed je onderzoek te doen. Zodat je niet, er eenmaal werkend, voor verrassingen komt te staan.

 

Wist je dat 18% van de nieuwe medewerkers binnen 6 maanden weer vertrokken is? Dat er dus kennelijk in 18% van de gevallen ook iets misgaat bij een nieuwe medewerker?

 

Van een mismatch was heel duidelijk sprake bij een van mijn coachklanten. Zomer 2023 was ze vol goede moed begonnen in een nieuwe baan.

In november had ik een oriënterend gesprek met haar.

Voor haar gevoel paste de nieuwe functie totaal niet. Ze voelde zich als een handhaver, een soort politieagent. En dat was een rol die totaal niet bij haar past.

Hetzelfde gold voor de werkomgeving. In haar ogen een typische mannencultuur met weinig mensen waar ze op haar niveau mee kon sparren.

Bovendien was er ook nog eens erg veel dynamiek in de organisatie. In haar korte diensttijd had ze al te maken met de derde Algemeen Directeur en haar tweede leidinggevende.

 

Ik vind het dapper als je in zo’n situatie het heft in eigen hand durft te nemen, zelf de regie durft te pakken. En in goed overleg met je werkgever weet te komen tot een vaststellingsovereenkomst en beëindiging van je contract.

Wij zijn samen een individueel coachtraject aangegaan. Eind maart hebben we dat coachtraject afgerond en per 1 juni is ze gestart in een supermooie nieuwe baan.

 

 

 

Zit jij niet lekker in je vel in je huidige werk? Ben je jouw huidige werk ontgroeid of heb je jouw werk mogelijk anders ingeschat dan het in werkelijkheid is?

Wil jij nu écht werk maken van ander werk?

Een individueel coachtraject kun je op elk moment starten. Bovendien is een individueel traject altijd maatwerk. In een intakegesprek bepalen we waarop jij wilt focussen.

Heb je interesse in zo’n individueel loopbaantraject?

Stuur even een reply op deze e-mail. Als mentor en coach ga ik graag met je op pad.

Of plan direct een afspraak in voor een oriënterend gesprek.

 

 

 

 

Wat zijn er veel parallellen te trekken tussen de dieren- en de mensenwereld!

In een van mijn vorige berichtjes schreef ik over de bruine beer die zich liet intimideren door de wolven in het berenbos in het Ouwehands Dierenpark in Rhenen.

Ook van de zeehonden kunnen we leren.

 

In een uitzending van Het echte leven in de dierentuin zagen we de zeehondenpups Fien en Joep.

Pups blijven na hun geboorte een week of drie/vier bij hun moeder en van hun moeder krijgen ze heel vette melk. Stel je voor, met een vetgehalte van 45%. Dat is nog meer dan bij slagroom!

Het is geen wonder dat zeehondenpups daar snel van groeien.

Na vier weken wegen ze al zo’n 20 tot 25 kilo, terwijl dat bij de geboorte rond de 10 kilo is.

 

Maar lang houdt de moeder haar jong niet aan de borst. Na een paar weken moeten de pups zichzelf zien te redden.

En dat is aardig rigoureus. Niet rustig afbouwen; als het klaar is dan is het klaar.

De moederdieren maken zich weer op voor de volgende cyclus, paren met de mannetjes en dan begint het hele proces opnieuw.

 

Hoe een pamperende werkgever tegen je kan werken

 

Zichzelf zien te redden; dat betekent voor de zeehondenpups vis leren eten.

Kennelijk moeten ze dat echt leren en dat gaat, afgaand op de beelden van het voederen in Ouwehands, niet altijd even makkelijk.

Ook al zien de pups hun maatjes gretig happen naar de vis.

Met een engelengeduld proberen de verzorgers de zeehondenpups te verleiden. Steeds weer een visje aanbieden en hopen dat de zeehond de vis een keer gaat pakken en opeten.

Tenminste, de vis naar binnen laat glijden.

Als ik het allemaal moet geloven, dan kan het soms een paar maanden duren voordat dat echt gaat lukken.

Tot die tijd teert de zeehond op zijn eigen lichaamsvet.

 

In de mensenwereld gebeurt er iets vergelijkbaars. Niet met mensenbaby’s, maar met volwassen werknemers.

En niet voor een paar weken, maar voor de lange duur.

Wist je dat er werkgevers zijn, die hun werknemers stevig pamperen?

Goed voor hen zorgen, zodat je als werknemer in een gespreid bedje komt. Niet alleen in de inwerkperiode, maar ook nadien.

Dat lijkt misschien aantrekkelijk, maar er zit ook een groot risico aan.

 

Jaren aan de borst van je werkgever eist zijn tol. Ook al merk je dat pas als je op jezelf teruggeworpen wordt.

Met name bij beëindiging van je dienstverband.

Ik zie dat bij coachklanten, die jarenlang gewerkt hebben in een ‘beschermde’ werkomgeving waar nagenoeg alles met betrekking tot werk en loopbaan voor hen geregeld werd.

Komt dat werk te vervallen, dan moeten ze opeens op eigen benen staan. Niet wetend hoe ze hun vis moeten vangen.

Ze hebben het immers nooit hoeven leren, want zelf sturen in hun loopbaan en zelf de regie pakken hebben ze nooit hoeven doen.

Loopbaanpaden waren uitgestippeld, evenals de opleidingen als weg om hogerop te komen.

 

Gelukkig komt er steeds meer besef dat de tijd van pamperen en verzorgen achter ons ligt.

Met de komst van de zesde generatie werkenden op de arbeidsmarkt, na babyboomers, generatie X, de xennials, generatie Y (millennials), generatie Z en generatie Alpha.

Als het gaat om inzetbaarheid en vitaliteit komt er steeds meer evenwicht tussen medewerker en organisatie.

Medewerkers willen steeds meer verantwoordelijkheid en eigenaarschap pakken ten aanzien van hun eigen inzetbaarheid.

De organisatie moet hierbij vooral faciliterend zijn en het goede gesprek willen voeren.

En dat is maar goed ook.

Want je kunt beter al vroeg leren hoe je je vis moet vangen, in plaats van dat je als volwassene ontheemd en onthand aan de kant komt te staan.

En moet teren op het vet op je botten.

 

 

Wat zijn jouw ambities naar de toekomst?

In welke richting wil jij je verder ontwikkelen?

Neem zelf de verantwoordelijkheid voor je eigen loopbaan. Pak zelf de regie en leer hoe je jouw voorstel kunt doen, hoe je voor een specifieke werkgever van betekenis kunt zijn.

 

Ik help je graag jouw ideale werk realiseren, zodat je ‘s morgens energiek je bed uit komt, vol zin om een nieuwe dag te beginnen en aan het werk te gaan.

Klik hier en boek een afspraak in voor een oriënterend gesprek.

 

 

 

 

Als je stopt met bewegen, word je niet oud”.

Het zijn uitspraken van Shane O’Mara, neurowetenschapper.

Volgens O’Mara zou je dagelijks 15 kilometer moeten lopen.

Zelf is hij een fervent wandelaar en pas blij als hij aan het eind van de dag zo’n 15.000 tot 17.000 stappen op zijn stappenteller heeft staan.

Op weg naar zijn werk stapt hij altijd enkele haltes eerder uit het openbaar vervoer, om de rest van zijn tocht wandelend af te leggen.

Hij is ervan overtuigd dat lopen goed is voor de mens.

Volgens hem is de mens geboren om te bewegen.

En terwijl we een eeuw geleden kennelijk vijftien kilometer per dag liepen, lopen we nu gemiddeld per dag niet meer dan twee kilometer.

 

Gelukkig zit ik daar in de regel ver boven.

Ik hou van wandelen.

 

Je wordt oud als je niet stopt met bewegen, ook in je loopbaan.

 

Ik start elke dag met een ochtendwandeling in mijn eentje.

Zelfs toen ik in Portugal zat, om te schrijven aan mijn boek.

En daar sloot ik de dag af met een stevige wandeling van een uur of anderhalf.

Niet in mijn eentje, maar gezellig samen met M.

O’Mara noemt dat sociaal wandelen.

 

Volgens O’Mara is wandelen de beste probleemoplosser die er bestaat.

Onze hersenen zorgen ervoor dat we onze voeten neerzetten zonder dat we ons daarvan de hele tijd bewust zijn.

Dat schept mogelijkheden voor andere delen van ons brein.

Bijvoorbeeld om problemen op te lossen, creatieve ideeën te bedenken of, zoals bij sociaal wandelen, al lopend gesprekken te voeren.

 

Als je in beweging bent, dan is je brein ook in beweging.

Je laat je geest de vrije loop en juist daardoor ben je in staat herinneringen, gedachten en gevoelens in een nieuwe context te plaatsen.

Door wandelen nemen je cognitieve vermogens toe.

En doordat je je bewuster bent van je omgeving wordt je sensibiliteit verhoogd en wordt je gehoor en gezichtsvermogen scherper.

Je wordt alerter en je reactiesnelheid wordt verhoogd.

 

Dat herken ik. Zeker op mijn ochtendwandeling in mijn eentje.

De geluiden van alle kleine beestjes en vogeltjes in de natuur doen me soms stil staan, omdat ik er even bewust naar wil luisteren.

En op een onverwachts geluid reageer ik als vanzelf heel alert.

 

En wil je volop profiteren van het lopen en daarin oefenen?

“Kies dan een ruwe ondergrond met lekker veel stenen en ruige paden”, zegt O’Mara.

Dan maak je het moeilijker voor je hersenen, waardoor ze harder moeten werken.

Bij mijn ochtendwandelingen kom ik wat dat betreft niet aan mijn trekken.

Bij mijn wandelingen in de weekenden des te meer.

 

 

Bewegen is ook in je loopbaan belangrijk om fit te blijven.

Letterlijk bewegen, zoals O’Mara bedoelt.

Maar ook bewegen in de zin van met enige regelmaat veranderen van baan.

Bewegen in je loopbaan houdt je energiek en jong.

Niet bewegen laat je terugvallen op je routine, je automatische piloot.

En in het ergste geval, je tijd uitzitten tot je pensioen.

 

Dat levert je weinig energie op.

Integendeel, het kost je energie.

 

Dat is anders als je getriggerd wordt in een nieuwe baan.

Zoals een van mijn oud-coachklanten, veertien dagen in haar nieuwe baan, het verwoordde:

Ik vind het tot nu toe leuk en het vraagt veel van mij, maar ik denk dat het goed bij me past”.

Een nieuwe baan daagt je uit, zet je cognitief in beweging en weer op scherp.

 

Dat houdt je energiek en jong. 

En hoe tegenstrijdig dat ook mag lijken, daarmee word je oud.

 

 

Ervaar je signalen dat het tijd is om jouw koers qua werk bij te stellen?

Maar durf je geen stappen te zetten omdat je niet weet wat je wilt en wat je kunt? 

Neem gerust contact met me op. Of plan gelijk een afspraak met me in, in mijn online agenda.

 

 

In de nieuwsbrief van uitgeverij Boom Management las ik een interessant artikel over een interview met bokser Nouchka Fontijn.

Een interview naar aanleiding van haar eind december 2024 verschenen boek met als titel ‘Vallen en terugslaan’.

In haar artikel deelt ze hoe ze leerde focussen op wat écht belangrijk is.

Zij zegt daarover:

‘Focus betekent voor mij het vol kunnen concentreren op je taak. Op één taak. Zodat je niet links gaat, niet rechts gaat, maar recht op je doel af.

Een laserfocus, die zo krachtig is omdat al het licht – alle aandacht – slechts naar één enkel punt gaat. Kortom: eyes on the prize.‘

 

Voor Nouchka betekent focussen dat als je gaat trainen, je écht gaat trainen. Dat je alles buiten de sportzaal even vergeet.

En dat je bijvoorbeeld als je op de weg bent, je echt met de weg bezig bent en niet nog even wat appjes stuurt. En dat als je eet, je bewust bezig bent met je eten. En als je een doel nastreeft, dat je bezig bent met het behalen van dat doel.

 

Focus op wat je te doen staat om je doel te realiseren

 

Wil je kunnen focussen, dan moet je je doel haarscherp hebben  

Je moet goed weten wat je doel precies is.

Naar zichzelf kijkend zegt ze: ‘Wilde ik een ‘goede’ bokser worden, wilde ik prijzen pakken in Europa, wilde ik deelnemen aan de Olympische Spelen, of wilde ik daar voor olympisch goud gaan? Mijn doelen haarscherp voor ogen hebben, hielp me om ze daadwerkelijk te bereiken.’

Gaandeweg haar carrière kwam ze erachter hoe belangrijk het is om een doel voor ogen te hebben. Een doel, een speerpunt waarvan je hart sneller gaat kloppen. Vooral op zware momenten was het heel belangrijk voor haar om scherp voor ogen te hebben wat ze wilde bereiken. Dat konden momenten zijn waarop ze tegenslagen te verduren had, of momenten waarop haar motivatie om de zware trainingen te voldoen, ver te zoeken was.

 

Voor iedereen met ambities in het leven

‘De overeenkomsten tussen boksen en het leven zijn oneindig’, zegt Nouchka Fontijn.

Zo zie ik als loopbaancoach parallellen tussen boksen en werk maken van mooi werk.

Wil je je ambities waarmaken, zorg dan dat je je doel haarscherp hebt. Dat helpt je om je doel te bereiken.

Focus op wat je te doen staat om je doel te realiseren. Zoals Nouchka zegt: ‘Op één taak. Zodat je niet links gaat, niet rechts gaat, maar recht op je doel af.’

En word je figuurlijk een keer neergesabeld, laat je niet van de wijs brengen, maar kom weer krachtig overeind en ga de uitdaging aan.

Mooi werk realiseren is net als boksen incasseren en weer uitdelen. Jezélf leren kennen, maar ook de ander. Het is focussen, omgaan met druk en tegenslagen en leren om weer op te staan wanneer je valt.

 

Kun je in dat proces wel een trainer, coach gebruiken?

Neem gerust contact met me op.

 

 

 

‘Ik ben nog nooit zo assertief geweest’, zei ik spontaan tegen M. na een oriënterend gesprek met een potentiële klant.

Het was eruit voordat ik er erg in had en het kwam uit de grond van mijn hart.

Van nature ben ik geneigd om me vriendelijk, rustig en begripsvol op te stellen.

Gelukkig was het niet alleen voor mij, maar ook voor mijn potentiële klant, duidelijk dat er geen sprake was van een goede match.

En laat die match nu juist voor mij een cruciale voorwaarde zijn voor het slagen van een traject.

Want ja, samen een succes maken van een loopbaantraject, daar ga ik voor. ‘Samen’ is cruciaal voor mij. Want alleen, kan ik niet het succes creëren dat we beogen in een traject. Dat moeten we samendoen.

 

Want ook al is mijn aanpak heel succesvol, als ontwikkelbereidheid mist, dan is de kans op succes gering. Er komt geen proces op gang en zonder proces is er weinig tot geen resultaat. In elk geval niet het optimale resultaat dat ik voor ogen heb met mijn trajecten.

Ontwikkelbereidheid vraagt nieuwsgierigheid, bereidheid tot leren, zaken willen bemeesteren, investeren in eigen ontwikkeling.

In plaats van stellingnamen en reacties als ‘Oh, dat kan ik al’ of ‘ik ben goed in mensen hun verhaal laten vertellen, ik zie mezelf wel in een functie als coach.’

 

Nog nooit zo assertief

 

Ontwikkelbereidheid is overigens niet alleen een voorwaarde voor een succesvol loopbaanbegeleidingstraject. Ook voor een succesvolle loopbaan.

Succesvol zijn in je loopbaan vraagt verbinding met de doelen van de organisatie waarvoor je werkt. Een zodanige verbinding dat er een vanzelfsprekende bereidheid is tot investeren in je eigen ontwikkeling. En dat in het perspectief van het behalen van organisatiedoelstellingen.

Hoe mooi is het als je door te investeren in jouw ontwikkeling een waardevolle bijdrage kunt leveren aan de ontwikkeling van jouw vakgebied en van de organisatie waarvoor je werkt.

Zo creëer je immers waardevol werk:

  • De waarde die jij levert voor een werkgever of opdrachtgever.
  • Waarde als maatschappelijk bijdrage die jij levert met je werk.
  • Persoonlijke waarde(n) die jij terugziet in je werk.
  • Waarde die werk je impliciet of expliciet teruggeeft als arbeidsvreugde.
  • Waarde van werk in balans met privé.

Wil je graag stappen zetten in je loopbaan, maar heb je nog geen gevoel van richting en weet je niet waar te beginnen?  

 

Neem gerust contact met me op en maak een afspraak voor een vrijblijvend oriënterend gesprek.

 

 

 

Lang niet iedereen kan het.  

En al kun je het, dan wil dat nog niet zeggen dat je het doet.   

Paloma Varga Weisz (Mannheim 1966) doet het.  

 

Ik moest aan haar denken naar aanleiding van een dagje keramieken in mijn atelier, samen met mijn dochter en een van onze kleinzonen.   

Bijzonder is dat veel van het oeuvre van Paloma Varga Weisz houtsnijwerk is.  

Graag had ze namelijk een opleiding gevolgd aan een Duitse kunstacademie, maar daar werd ze in eerste instantie afgewezen.  

Als alternatief schreef ze zich in voor de traditionele opleiding tot houtsnijder, in het Beierse Garmisch-Partenkirchen.  

Stel je voor, drie jaar lang zwoegen op het snijden van hout tussen wat zij noemt, ‘de knickerbockers en koekoeksklokken’.  

Naar haar zeggen, is het net zo moeilijk als ‘het ragfijn schillen van een houten appel’. 

Nu weet ik niet hoe moeilijk het schillen van een houten appel is.  

Maar vroeger werd mij als kind voorgehouden dat het heel knap was als je een appel kon schillen in een lange ongebroken schil.   

Zo knap, dat je dan kon trouwen.  

En als het schillen van een gewone appel in één doorlopende beweging al knap gevonden wordt, hoe vaardig moet je dan wel niet zijn als je een houten appel ragfijn wilt kunnen schillen.   

Volgens Varga Weisz vereist het zowel grote fysieke als mentale inspanning en concentratie. 

 

Overigens werkt zij niet alleen met hout.  

Ze werkt met diverse materialen. Bijvoorbeeld ook met klei, met textiel of met samengestelde materialen.  

Zij maakt driedimensionaal werk, films, hele installaties en ze schildert en tekent op papier.  

 

Ze laat zich onder andere inspireren door werk van andere kunstenaars. Bijvoorbeeld door een tekening van Rembrandt, maar ook door pre-christelijke, middeleeuwse verbeeldingen.  

In die laatste afbeeldingen en verhalen kon iedereen een andere rol aannemen dan je zou verwachten op basis van identiteit en rolpatronen.  

Lichamen van zowel mannen als vrouwen hebben in het werk van Varga Weisz dan ook geen vaste vorm en mensen en dieren werden gecombineerd tot magische wezens. 

 

Intuïtief werken zonder voorbedacht concept

 

Ze werkt deels intuïtief en zonder voorbedacht concept. Als ze begint aan een beeld, weet ze nog niet wat het wordt.  

Bijvoorbeeld bij ‘Wilde Leute’ zet ze de beelden neer op een bijna schetsmatige manier.  

En de terracotta figuurtjes zien eruit als wonderlijke androgyne mensen met dierenoren. 

 

Met betrekking tot werk kunnen mensen als Varga Weisz een mooie inspiratiebron zijn.   

 

Het was voor haar geen makkelijke weg om te komen waar ze nu is.  

Ze werd in eerste instantie afgewezen voor de kunstacademie, maar stond open voor een alternatieve route.  

Uit haar uitlatingen over de opleiding tot houtsnijder blijkt wel dat die opleiding qua omgeving niet echt haar wereld was.  

Zeker als je in aanmerking neemt, dat zij als dochter van een kunstenaar opgroeide in een heel creatieve context.  

Maar zij heeft zich het ambacht van het houtsnijden meer dan eigen gemaakt.  

Na haar opleiding als houtsnijder werd ze aangenomen aan de kunstacademie in Düsseldorf.  

En het houtsnijden is nu voor haar een belangrijk unique selling point 

  

Ze durft het proces zijn gang te laten gaan en durft te vertrouwen op haar intuïtie.  

Ook in een begeleidingstraject naar ander werk is dat een belangrijke factor, die van invloed is op het resultaat van het traject.   

Durf het proces zijn gang te laten gaan.  

Want een tot in detail voorbedacht concept kan het proces flink verstoren.  

Dat geldt ook voor een interne (of externe) criticus die steeds weer zijn oordeel laat horen.  

 

En zit je eenmaal in het uitvoerende proces, ga dan voor het werk dat je voor ogen hebt.  

Ga door, ook al vraagt het zowel grote fysieke als mentale inspanning en concentratie. 

 

 

Zoals een van mijn coachklanten naar aanleiding van een van mijn e-mails het verwoordde:  

Je e-mail was weer een goede trigger om werk te maken van het product dat ik in de markt wil zetten.  

Dan zie ik jouw mailtje en denk, oh ja, gas er op!” 

 

En gas erop blijven houden, denk ik dan.  

 

 

Zou je eigenlijk wel ander werk willen, maar voelt het ook wel lekker comfortabel om te blijven zitten waar je zit?  

Durf kritisch in eigen spiegel te kijken en neem zelf de regie over je loopbaan.  

Durf de stap naar buiten te zetten en maak werk van ander werk.  

En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? 

Je weet me te vinden.  

 

 

 

 

Carrière maken? Begin er niet aan voor je 50ste, schreef Japke-d. Douma in het NRC.

Dan heb ik het niet verkeerd gedaan, denk ik bij mezelf. Alhoewel, wanneer ben je je carrière begonnen? En wat zie je als het hoogtepunt in je carrière?  

Stiekempjes zijn voor mij misschien toch mijn werk als zelfstandig loopbaancoach en de publicatie van mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ de kroon op mijn werk. En zie ik de stappen daarvoor, als stappen in die richting.  

Maar dat is achteraf geredeneerd. Want bij het zetten van de stappen was ik me lang niet altijd bewust van waar die toe zouden leiden.

 

Wees niet ongerust als jouw carrière niet rechtlijnig verlopen is.

 

Misschien heb je dat al eens over mij gelezen. Maar toen ik trouwde heb ik zelfs mijn pensioen afgekocht. Mijn vriendinnen deden dat ook. En goed voorbeeld leek goed volgen.  

Overigens zijn zowel mijn vriendinnen als ikzelf, later weer aan het werk gegaan en aan het werk gebleven. En was het toch niet zo’n verstandige zet om mijn tot dan toe opgebouwde pensioen af te kopen. Maar op het bewuste moment had ik dat nog niet zo scherp. Want ik had geen beeld van hoe mijn loopbaan eruit zou kunnen gaan zien.  

 

Terugkijkend op mijn loopbaan, zie ik mezelf als een laatbloeier. Pas tijdens mijn docentschap aan de lerarenopleiding van Fontys Tilburg, kreeg ik de geest. Keuzebegeleiding in de zin van loopbaanbegeleiding, daarvan ging mijn vuurtje branden. En daarin wilde ik me verder ontwikkelen.  

Opgegroeid in een Katholiek gezin, zou je kunnen zeggen, het was een late roeping. Misschien denk je daarbij aan intrede in een klooster, maar dat is niet wat ik bedoel.  

Ook in ‘loopbaanland’ is roeping een veelgebruikte term. En dan in de betekenis van iets waar je niet omheen kunt. Iets waarmee je gepassioneerd aan de slag gaat, waar je energie van krijgt en waarmee je een bijdrage kunt leveren aan wat voor jou van betekenis is.  

 

Het vakgebied loopbaanbegeleiding boeide me zodanig dat ik in eerste instantie puur uit interesse, vakken gevolgd heb bij collega’s van de Academie Mens en Arbeid (AMA) van Fontys Tilburg. Collega’s, omdat ik als docent de overstap had gemaakt van de lerarenopleiding naar de AMA.  

Uiteindelijk heb ik met een aangepast opleidingsprogramma de deeltijdopleiding afgerond, tot wat toen nog heette beroepskeuzeadviseur.  

En dat na afronding van een brede hbo-opleiding met pedagogische, psychologische en creatieve vakken, een hbo en hbo-master orthopedagogiek met als afstudeerrichting kinderpsychiatrie en leerstoornissen.  

En werkervaring als pedagogisch medewerker, docent handvaardigheid en muziek in het voortgezet onderwijs en docent aan de lerarenopleiding. In die laatste functie heb ik allerlei vakken gegeven in het kader van de onderwijskundige voorbereiding, gezien mijn expertise met name vakken met betrekking tot leerlingbegeleiding en mentoraat.  

 

Mijn carrière is dus beslist geen rechte lijn naar de finish. Integendeel. 

Ik heb heel wat uitstapjes naar links en naar rechts gemaakt.  

Die uitstapjes hebben me veel gebracht en hebben me gevormd. Door mijn brede ervaring, zowel door studie als door werk, kan ik vanuit een breed theoretisch kader naar loopbaanvragen kijken en putten uit een goedgevulde toolbox.   

 

 

Daarmee wil ik zeggen: Wees niet ongerust als jouw carrière niet rechtlijnig verlopen is.  

Zoals een van mijn coachklanten het verwoordde, toen we samen werkten aan haar cv: ‘Het is wel een ratjetoe aan ervaring.’ ‘Er zit weinig lijn in’.  

Dat is niet iets om je zorgen over te maken. Wat dat betreft is het goed, om je te realiseren dat jij niet de enige bent waarvoor dat zo is. En wat die brede ervaring je heeft gebracht.  

Misschien is het langzamerhand zelfs zo, dat het merendeel van de loopbanen niet rechtlijnig verloopt. En dat steeds minder mensen hun leven lang hetzelfde werk blijven doen.  

Loopbanen zijn veel flexibeler geworden. Mensen wisselen makkelijker van werkgevers, switchen van het ene vakgebied naar het andere en van specialist naar generalist.  

De opwaartse carrière waarin je begint als junior en eindigt als senior manager of directeur, komt nog maar weinig voor.  

 

 

Zit je voor je gevoel nu niet goed op je plek?  

En wil je werk: 

  • Dat je voldoening geeft, omdat je ervaart dat je ertoe doet?  
  • Dat je energie oplevert, in plaats van dat het je energie kost?  
  • Waarin je kunt groeien en bloeien? 
  • Waarin je balans ervaart, doordat je naast je werk tijd en energie kunt besteden aan wat belangrijk voor je is? 

Lees mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?‘ – Een loopbaanstrategie voor gedreven hbo’ers en academici die meer waarde willen realiseren in hun werk.

 

 

 

 

Angst en moed brengen mij terug naar zomer 2010.

Samen met man en kinderen heb ik al heel wat huttentochten gelopen. Al jaren ben ik lid van de Nederlandse Klim en Bergsport Vereniging (NKBV) en onze zonen hebben al de nodige cursussen en tochten van de NKBV gevolgd.

Zomer 2010 valt onze keus op een huttentocht in de Spaanse Pyreneeën. Inlopen doen we in Frankrijk. Voor mij is het iedere keer weer dikke pret als we het eerste sneeuwveld tegenkomen. Heerlijk! Sneeuw als beloning voor de klim.

Na een ruime week zitten we er lekker in, zijn goed ingelopen en beginnen aan onze huttentocht in de Spaanse Pyreneeën. Het is er prachtig en ik kijk mijn ogen uit. We hebben het gezellig met zijn viertjes. Onze jongste zoon en zijn vriendin zijn met ons mee. Zoonlief is een goede berggids. En een ‘berggeit’, zoals later zal blijken.

We overnachten in de Refugi Colomina, een kleine en gezellige hut op 2.295 meter boven de zeespiegel. Energiek vervolgen we onze tocht met stevig klimmen en dalen en af en toe best wel uitdagende passages. Thomas met al zijn ervaring in de bergen weet ons overal goed doorheen te loodsen. Soms denk ik ‘Zo, dit hebben we weer gehad, het is maar goed dat ik hier niet nog een keer door- of overheen hoef.

Er ligt volop sneeuw. Maar zonder stijgijzers is die goed te belopen. Totdat het steil naar beneden gaat. Ik zie het plaatje nog voor me. Een kom en een en al sneeuw. Een alternatieve route zou vele uren omlopen betekenen. Teruggaan naar de hut willen we niet. Dus we moeten wel.

Voor mijn gevoel heb ik samen met Martin, mijn man, wel een uur op de rand van de kom gezeten, starend naar beneden. De meest enge denkbeelden kwamen in me op. Hoe kom ik hier heelhuids vandaan?

Eerst de rugzak maar eens af. Thomas doet de proef op de som om een indruk te krijgen van hoe steil de helling is. Voor hem een makkie. Als een berggeit hupt hij vol zelfvertrouwen van de helling naar beneden. Met rugzak op. Geen probleem, zou je denken. Het wordt pas een probleem als je bang bent. Dan sta je wiebel op je benen en mis je de stevigheid en stabiliteit die je juist nodig hebt.

 

 

Ik denk dat het een klein half uurtje geduurd heeft voordat ik ‘om’ was. Thomas heeft mijn rugzak naar beneden gebracht. En met de neus van zijn bergschoenen zigzaggend op de helling als het ware een trappetje gemaakt waarin ik de neuzen van mijn schoenen kon zetten. En met mijn vingers kon ik me vast klauwen in de sneeuw. Daarbij dan niet achteromkijken hoever ik nog naar beneden moet, maar dapper stappen zetten.

Gaandeweg voel ik dat de angst minder wordt. Opgelucht kom ik heelhuids beneden, waar mijn rugzak al op me ligt te wachten. Vanaf beneden bezien, is de helling helemaal niet zo eng als die er van bovenaf uitzag.

 

Zo kan het je ook vergaan als je stappen wilt zetten in je loopbaan. Als je het bekende niet durft los te laten. En niet de moed hebt om je angst voor het onbekende te overwinnen en maar blijft zitten waar je zit.

Want, zoals André Gide schreef: ‘De mens ontdekt geen nieuwe oceanen als hij de moed niet heeft om de kust uit het oog te verliezen.’

Dat geldt ook voor ontdekken van nieuwe mogelijkheden voor werk. Heb je het bekende eenmaal losgelaten, dan zal blijken dat het helemaal niet zo eng is als je dacht.

 

Heb de moed om stappen te zetten. Nelson Mandela zegt in zijn boek Long Walk to Freedom over moed:
Ik heb geleerd dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar het overwinnen ervan. Een dapper man is niet hij die geen angst voelt, maar hij die zijn angst weet te overwinnen.

 

 

Wil je stappen zetten in je loopbaan, maar ontbreekt het je aan moed om ervoor te gaan?

Boek een afspraak in, in mijn online agenda voor een oriënterend gesprek met deze link.

Als loopbaancoach ben ik je gids en rust ik je toe zodat jij de moed hebt om écht een stap in je loopbaan te zetten. Moed is daarbij niet de afwezigheid van angst. Moed is angst voelen en toch je hart volgen.

En ik zorg er als loopbaancoach voor dat je niet ‘uitglijdt’, als jij de uitdaging aangaat.

 

 

 

 

Al heel mijn werkzame leven investeer ik flink in mijn persoonlijke en professionele ontwikkeling.

Het levert me niet alleen veel op, ik geniet er ook van.

Zo had ik bijvoorbeeld bij het schrijven van mijn boek een schrijfcoach. Ook al had ik op het gebied van schrijven al eerder trainingen en masterclasses gevolgd.

Toen ik écht startte met het schrijven van mijn boek, voelde ik heel duidelijk dat ik dat niet alleen wilde doen.

Ik had behoefte aan een sparringpartner, een coach. Iemand die mij feedback gaf, mij op het goede pad hield en indien nodig een steuntje was in mijn rug.

Daar heb ik heel wat vruchten van geplukt.

Onze driewekelijkse afspraken werkten voor mij als stok achter de deur om de afgesproken hoofdstukken te schrijven. En de feedback gaf me iedere keer weer energie om door te gaan.

 

Met betrekking tot mijn vakgebied volgde ik in juli 2023 een training ChatGPT voor loopbaanprofessionals en neem ik, als follow-up van de training,  deel aan de maandelijkse intervisie.

 

Ook met betrekking tot mijn ondernemerschap leer ik voortdurend bij door het volgen van masterclasses en trainingen, al dan niet online.

Bijvoorbeeld over marketing.

Zo leerde ik ook het gedachtegoed van Jeff Walker kennen, met name hope marketing.

Hope marketing is een vorm van marketing waarbij je een product of dienst ontwikkelt, in de markt zet en dan maar hoopt dat daar klandizie voor is.

En dat is dus niet dé manier.

 

Ook als je jezelf als product of dienst in de markt wilt zetten gaat hope marketing niet werken.

Misschien heb je mazzel en heb je bij traditioneel solliciteren een winnend lot getrokken uit de loterij.

Maar met alleen een goed cv en een mooie sollicitatiebrief moet je maar hopen dat je uitgenodigd wordt voor een gesprek.

 

Waarom willen niet genoeg is om je doel te realiseren

 

En na dat gesprek met crossed fingers maar hopen dat je een van de kandidaten bent, die door mag naar de volgende ronde.

En zo ja, dat je uiteindelijk geselecteerd wordt voor de vacante functie.

En dan nog, is het hopen dat de functie is, zoals je had gedacht.

 

Maar voordat je al die hordes hebt genomen …….

Vaak stagneert het al bij de eerste horde.

Iemand mailde mij:

Ik dacht redelijk positief over mijn kansen op de arbeidsmarkt: de economie is goed, ik kan van alles en word van veel dingen enthousiast. Wanneer ik vacatures ga lezen, kom ik snel genoeg een leuke baan tegen.”

Ja, ik kan me voorstellen dat je dat denkt, maar niet zelden pakt het toch anders uit.

 

Het is de kunst en de kunde om je afhankelijkheid te minimaliseren en je kansen op succes te maximaliseren. Als je jezelf succesvol in de markt wilt zetten.

Dat kan door je hoop niet te vestigen op traditioneel solliciteren. Maar te denken en te handelen als een succesvolle ondernemer.

Zorg dat je heel helder hebt wat jij te bieden hebt op de arbeidsmarkt en de waarde die je levert met jouw kwaliteiten, voor een werkgever of opdrachtgever.

En zorg dat je goed zicht hebt op waar behoefte aan is op de arbeidsmarkt.

Zodat jij een koppeling kunt maken tussen enerzijds wat jij te bieden hebt en wat jij in de markt wilt zetten en anderzijds wat de arbeidsmarkt nodig heeft.

 

Dan is het geen kwestie van hopen dat je sollicitatie succes heeft.

Dan ben je zelf aan zet. Je neemt zelf de regie.

En zeker met een beproefde strategie en volgens een goed doordacht plan, realiseer je wat jij voor ogen hebt.

De afgelopen vijfentwintig jaar zijn honderden van mijn coachklanten je daarin voorgegaan.

 

Ben je nieuwsgierig naar wat ik daarbij voor jou kan betekenen?

Maak gerust een afspraak voor een oriënterend gesprek. Dat kan eenvoudig door een klik op deze link.

 

 

 

 

Je kent ze vast ook wel, van die restaurants met tig gerechten op de kaart. Zoveel gerechten dat het bedienend personeel denkt en communiceert in termen van nummers in plaats van namen.

Vooral Aziatische restaurants zijn naar mijn ervaring goed in het samenstellen van een super uitgebreide menukaart, maar menig Italiaans restaurant kan er ook wat van.

Voor zover je het als gast dan meekrijgt, is het vaak ook hartstikke druk in zo’n keuken. Dat is geen wonder.

Ik kan me niet voorstellen dat je met zo’n uitgebreide menukaart voor elk gerecht echt waarde kunt leveren. Ook al organiseer je het nog zo goed.

Geef mij maar een restaurant met beperkte keuzemogelijkheden.

 

Er zijn van die restaurants, die het je heel makkelijk maken.

Dat doet me denken aan een restaurant in Odeceixe, Portugal. Houd je van een beknopte menukaart? Nou, die hebben ze daar.

Je kunt kiezen uit twee opties: ‘4 momentos’ of ‘7 momentos’. Dat is het. Wat de momentos zijn, dat moet je maar afwachten.

Bij het welkomstdrankje wordt wel aan je gevraagd of er iets is wat je niet wilt of mag eten.

In de keuken is het niet druk. Je ziet vanuit het restaurant dat er met veel aandacht wordt gewerkt. En er komt zeker geen lawaai uit de keuken.

En they do less; vier gerechten van het zeven gangen menu zijn identiek aan het menu met de vier gangen. Evenals alle kleine hapjes als verrassingen tussen de gerechten door.

But they obsess; over elke creatie is goed nagedacht. En elk gerecht wordt met heel veel zorg bereid, tot in de puntjes opgediend en gepresenteerd. Elk gerecht is een creatie.

Zij leveren waarde, niet alleen wat betreft de gerechten, maar ook qua ambiance en gastvrijheid.

 

Meer waarde in werk; do less, then obsess

 

Ook met betrekking tot je werk is het goed om je niet gek te laten maken door alle drukte en welbewust keuzes te maken. Je te concentreren op een gering aantal kernactiviteiten waarmee je de meeste waarde toevoegt.

Stel prioriteiten. Krijg daar een obsessie voor, ga met extreme toewijding aan het werk en zeg nee tegen de rest.

Door die extreme toewijding kom je tot buitengewone resultaten.

Less and more; minder activiteiten of zoals in het restaurant minder gerechten, meer geconcentreerde aandacht.

Maximaliseer de waarde van je werk door te kiezen voor een beperkt aantal activiteiten en besteed daar alle aandacht aan.

Combineer daarbij jouw passie (datgene waar je energie van krijgt) met je purpose (zingeving). Dan heb je nauwelijks nog het gevoel dat je het te druk hebt, want wat je doet heeft betekenis.

 

 

 

Heb je nog geen helder beeld van waar jij écht warm voor loopt? Waar je energie van krijgt en waar je een bijdrage aan wilt leveren?

Lees mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ – een loopbaanstrategie voor gedreven hbo’ers en academici die meer waarde willen realiseren in hun werk.

 

Weet je bij voorbaat dat je wel wat hulp kunt gebruiken om een antwoord te krijgen op jouw loopbaanvragen?

Plan een afspraak in voor een oriënterend gesprek. Dat kan met deze link.